ازوقتی که یادم میاد همیشه از دسته دوم بودم .کافی بود کینه یکی را به دل بگیرم ،محال بود که دیگه اسمش را بیارم.اما دیدم اگه وضع همین طور پیش بره دیگه نمی تونم با کسی رفت و آمد کنم،چون،دیگران،همیشه باعث ناراحتی آدم میشن.بنابر این طیق تکنیک های روانشناسی یا د گرفتم که دیگران را ببخشم .هر چند که برای من خیلی سخت بود.ولی کم کم برام عادی شد. فقط چیزی که فکرم را مشغول کرده بود این بوود که نمی دونستم چرا با این که طرف را بخشیدم و هیچ کینه ازش به دل ندارم،امّا رفتار یا حرفاش را نمی تونم فراموش کنم،تا اینکه امروز علّتش را فهمیدم.داشتم کتاب «گناه دوم» را می خوندم که این جمله توجهم را جلب کرد:احمق نه می بخشد نه فراموش می کند،آدم ساده می بخشد و فراموش می کند،عاقل می بخشد،امّا فراموش نمی کند.