تا قبل از ظهور پدیده ای به اسم وبلاگ، اینکه به اینترنت می گفتند دنیای مجازی؛ حرف درستی بود. اما نکته بغرنج اینجاست که چطور تو دنیای مجازی آدمای واقعی می تونند وجود داشته باشند.برای من نویسنده هر وبلاگی حتی اونایی که به سبک خاطره نویسی از رویا و خیالپردازی هاشون می نویسند،همونقدر واقعیند که خودم هستم.هر کدوم از شما ها می تونید یکی از همون آدمایی باشید که هر روز تو کوچه و خیابون از کنار هم رد میشیم؛بی خیال و بی تفاوت نسبت به هم.

تو دنیای حقیقی از حال همسایه مون بی خبریم یا اگه یکی از همسایه ها از محلمون بره برامون مهم نیست.

اما تو دنیای مجازی این طور نیست ،اینجا همه هوای هم را دارند.اگه یکی از ما ناراحتی داشته باشه جویای احوالش میشیم

اگه یکی از ما بخواد وبلاگ نویسی را بذاره کنار،ناراحت میشیم و ازش می خواهیم تا جایی که امکان داره بمونه.

همسایه من تو دنیای واقعی وقتی میرم سفر،نمی پرسه که :کجا میری ،کِی میای؟اما اینجا همسا یه های خوبی دارم که زمان برگشتنم یادشونه .به همین دلیل من آدمای واقعی تو دنیای مجازی را بیشتر از آدمای مجازی تو دنیای واقعی دوست دارم.